Het was spannend afgelopen zaterdag tegen Het Witte Paard uit Zaandijk. Voor beide teams wordt het hard werken om zich te handhaven in de promotieklasse en een overwinning op een directe concurrent zou, op het einde van het seizoen, wel eens van grote waarde kunnen zijn.

Het begin was wisselend, Colleen Otten kwam na een rustige opening wat beter te staan. Leo Littel kreeg het Boedapester Gambiet tegen zich. Lastig om een betonopening te breken en zeker wanneer ik een kenner hoorde vertellen dat, in de variant die Leo speelde, geen a3 gespeeld mag worden (Leo duikt in de theorie en geeft in volgende rubriek commentaar).

Aad de Bruijn kreeg de gevreesde Chris de Saegher tegenover zich. En dat in een seizoenshelft dat al niet lekker verloopt voor Aad. Na twee en een half uur spelen was het klaar. Toch een ruilvariant gespeeld dat als slecht te boek staat en na nog een foute zet in het centrum stond wit al klaar om aan te vallen terwijl zwart de loper op c8 en de toren op a8 nog moest ontwikkelen. Ontgoocheld gaf Aad op om thuis de wonden te gaan likken, “dit kan er ook nog wel bij” moet hij hebben gedacht.

Naast Aad op bord 4 onze jonge (hoop in bange dagen) Loek Veenendaal. In de opening met wit krijgt hij de Caro-Kann tegen zich. Loek is een kenner in de Caro-Kann dus alle vertrouwen op een goed resultaat. Maar op bord 5 krijgen we een onaangename verrassing. Onze Frans Arp, steun en dragende kracht van ons team, laat een paard insluiten en staat direct verloren. Nog anderhalf uur doorgespeeld maar het mocht allemaal niet meer baten. Een tweede nul waarna donkere wolken zich samen pakten boven het strijdtoneel.

Terwijl het drama zich ontwikkelde naast hem, zette Sander op bord 6 zijn partij scherp op. De Engelse opening met tenslotte een transpositie naar een Siciliaanse draakvariant met een witte pion op c4. Boeiende opening, veel strijd en veelbelovend.

Kijkend naar bord 7, na twee en een half uur, à 3 uur spelen, begon het erop te lijken dat we zouden worden afgedroogd. Fer Mesman moest met zwart een damevleugel aanval afslaan die er niet om loog. De zwarte koning licht in gevaar, pionnenstoomwals van wit, reeds in stelling om de burcht van zwart te breken met daarachter de torens en dame. Wit’s koning volkomen veilig, ga er maar aanstaan.

Wellicht hoop op bord 8. Onze man Frank Taylor speelt brutaal (!?) maar zijn tegenstander bleek niet onder de indruk. Uiteindelijk, na een rustige ontwikkeling van de opening, leek het dat Frank wat had op de damevleugel. Maar nadat de zwarte loper op haar schreden was teruggekeerd van g7 naar f8 was het eerder zwart die de lakens uitdeelde. Niet genoeg om het evenwicht te verbreken: ½-½.

Al vlot daarna kwam Loek met de volgende ½-½. Tegenstander Jan Brink bleek ook een kenner van de Caro-Kann en dus een tussenstand van 1-3 voor Het Witte Paard. Toch werd het ongemeen spannend. Colleen op bord 1 zag haar voordeel verdampen en moest haar toevlucht nemen in een scherpe stand met een stuk minder. Twee verbonden vrijpionnen moesten het stuk compenseren, wat net niet lukte. En dus onverwacht nog een nul.

Maar op bord 2 kreeg Leo Littel de Boedapester burcht toch om, hoewel er wel het één en ander aan vooraf ging. Het eerste volle punt. Bij Sander op bord 6 moest het dus gaan gebeuren en dan maar hopen dat Fer op bord 7 de storm overleefd. Sander bleek, na afloop, twee voortzettingen te hebben gemist die tot winst leidde, met als gevolg ½-½.

Extra zuur, omdat Fer een inspanning van jewelste heeft geleverd door eerst de storm te hebben overleefd, ten tweede naar het eindspel toe een pionnetje wist te winnen, ten derde na 6 uur spelen dat pionnetje, in een paardeindspel, tot winst wist te voeren.

Maar uiteindelijk wel (nipt) verloren: 3½ – 4½. In de volgende ronde zijn er nieuwe kansen om het degradatiegevaar te voorkomen. Maar dan zullen we wel weer vol aan de bak moeten.

Afgelopen donderdag (24 november) speelde S.V. Het Spaarne 2 thuis tegen Z.S.C. Saende 3 uit Zaandam. Het Spaarne kende 3 invallers. Onze voorzitter Bert Bergshoeff nam plaats op bord 4, oud-voorzitter, en weer als schaker herintredende, Ted Bijvoets op bord 7 en nieuw lid Ronald van Kempen op bord 6. Zij deden het voortreffelijk, een honderd procent score!

Bert stond na de opening wat beter en op het moment dat een remise aanbod bijna hardop werd uitgesproken maakte Bert’s tegenstander een blunder, waarna Bert relatief snel het volle punt kan binnenhalen.
Ted Bijvoets zijn partij heb ik niet goed kunnen volgen maar na afloop heb ik begrepen dat het een regelmatige overwinning was.
Van de partij van Ronald van Kempen heb ik alleen het eindspel meegekregen. Paard eindspel met een pion meer. Altijd lastig om te winnen, maar dat gebeurde dus wel. Laten we het erop houden dat de eindspel techniek van Ronald uitstekend is ontwikkeld.

Ook de vaste teamleden van het 2e deden het uitstekend. Op bord 1 speelde Paul Ruber tegen de sterke Peter Roggeveen. Na een evenwichtige openingsfase deed de tegenstander zichzelf de das om met een paar slordige zetten. Het weggeven van de gelijke stand werd dankbaar door Paul aanvaard en vlotjes omgezet naar het volle pond.

Bord 2 was van tevoren al een belofte, immers Joost Jansen schaakte al 11 externe partijen achter elkaar naar de volle winst. En jawel ook de twaafde partij is binnen. Zwartspeler Frans Rappange was in het begin kwistig met het weggeven van tempo’s. Joost speelde alleen “gezonde” ontwikkelingszetten tegen, en gaandeweg verergerde de zwarte spelling. Een hangende pion op d6, een verzwakte koningsvleugel en tot overmaat ook nog eens geen tegenspel op de damevleugel. Omdat de zwartspeler zijn paard aanraakte en er toen achter kwam dat het gekozen veld een blunder zou zijn, moest Frans een ander veld voor het paard uitkiezen. Dat pakte zo uit dat de partij binnen enkele zetten kon worden beeindigd. Weer een vol punt voor het Spaarne.

Paul Mathot en Pim Abbestee (ook al zo’n speler die extern boven zichzelf uitstijgt) behaalden ook het volle punt. Voor Paul Mathot prettig (dat is het natuurlijk altijd) omdat na zijn onterechte nederlaag van de vorige ronde, voor de eerste keer het volle punt heeft kunnen binnenhalen. Voor de meetellers: het klopt, we staan 7-0 voor.

Nog één partij te gaan en het valt me zwaar. Op bord 3 speelde ondergetekende tegen Jaron Rosegg. Na een voor mij onbekende (Fantasie) variant van de Caro-Kann (1.e4-c6 2.d4-d5 3.f3) ontstond er een wild west partij waarin de zwartspeler werd geveegd. Wit speler Rosegg was na afloop zo vriendelijk om één en ander uit te leggen waardoor er voor mij weer hoop gloort. Ik weet nu welke foute zetten (lees plan) in het vervolg moet worden vermeden.

Er zijn van die dagen dat alles naar je toevalt. Zo’n dag was afgelopen zaterdag te Zaandam. Het Spaarne 1 speelde tegen Z.S.C. Saende 2 en het was, na twee nederlagen, belangrijk deze match niet te verliezen als we kans wilden houden op handhaving in de promotieklasse. De stemming was goed voor aanvang en Het Spaarne 1 kon haar sterkste 8-tal opstellen. Ondergetekende was non-playing captain en zodoende in staat alles redelijk goed te volgen.

Na de openingsfase bleek op twee borden problemen te ontstaan voor onze Spaarne spelers, namelijk Frank Taylor en Frans Arp maar de rest kende geen problemen.
Frans op bord 5, met wit tegen Willem de Boer, liep tegen een voorbereide variant aan waardoor de zwartspeler beter uit de opening kwam en zelfs een volle pion oogste. Daarna speelde de witspeler een sterk middenspel met toren/paard tegen toren/loper en won de pion terug. Materiaal dermate gereduceerd dat uiteindelijk een remise het resultaat was.
Op bord 6 ging het met Frank Talyor helemaal mis. Frank, met zwart tegen Evert Blees, zag het bekende pionnetje op b2 staan. Zijn dame kon zich niet beheersen en nam de vergiftige pion. Luttele zetten later kreeg Frank een ware stormvloed van witte stukken over zich heen. Het bleek niet te keren en al na 2 uur spelen gaf Frank verbouwereerd op.

Op de andere borden stonden we redelijk tot zeer goed. Mooi was het om te zien hoe Sander Schilthuizen tegen Mels van de Water met zwart met een paar tempo’s meer uit de opening kwam en vervolgens zijn tegenstander geen enkele kans gaf om nog langszij te komen. Regelrecht af op een terechte zege.
Ook Loek Veenendaal op bord 4 tegen Robert Boes leverde een overwinning op. En dat in een partij die lange tijd in evenwicht leek te zijn. Een ernstige fout was de oorzaak van het tweede verlies van het Saende team.

Twintig minuten later op bord 1 was het weer raak! Onze speelster Colleen Otten dwong eerst een kleine verzwakking af op de damevleugel sloeg vervolgens onverbitterlijk keihard toe op de koningsvleugel. Tegenstander Dennis Rosegg had er vrede mee. Prettig is ook dat Colleen deze keer vroeg klaar was met haar partij. Meestal is zij als laatste nog bezig.
Ook Fer Mesman tekende voor een vol punt. Op bord 7, met wit tegen Sjaak Veth, kreeg Fer de kans het centrum af te sluiten. Zwart’s loper op b7 was een veredelde pion om nog maar te zwijgen over de opgesloten toren. De f-pion (f4 altijd goed) stoomde op, brak de koningsvleugel open en in hogere zijn was het pleit beslecht. Na deze vierde overwinning waren de 2 volle matchpunten binnen.

Aad de Bruijn tegen Remco van der Meer op bord 3 speelde remise. Alsook Leo Littel op bord 2 tegen Huib Middelhoven. Op beide borden stonden beide Spaarne spelers wat beter maar winst zat er niet in. Hoefde ook niet meer.

Afgelopen dinsdag speelde tijdnood, in de speelzaal van schaakvereniging Het Witte Paard te Haarlem, een belangrijke rol wat betreft de einduitslag. Op bord 5 vocht onze Paul Mathot een verbeten strijd uit tegen Marco Boekhout. Na lange tijd, met de zwarte stukken, een kwaliteit te hebben voorgestaan en met een betere stelling gooide de witspeler de knuppel in het hoenderhok. Door middel van een wanhoopspaardoffer op f4 trachtte de witspeler optimaal gebruik te maken van de tijdnood van de zwartspeler, wat wonderwel lukte. De materiële voorsprong van een volle toren verdween als sneeuw voor de zon. Eerst gaf Paul een volle loper weg en 6 zetten later was het pleit beslecht door het overzien van een paardvork. Resultaat: Paul volkomen uit het lood geslagen, gaf op en daarmee verloor het Spaarne de hoop op een gelijkspel.

Dat er niet meer inzat kwam mede door ondergetekende die met een vrijpion meer laf remise aanbood vanwege vermeende vermoeidheid (?!). Dus op bord 3 Paul Neering vs. René Schulenberg remise.  
Het moest dus van de anderen komen. Maar invaller Robert Balm, met zwart, op bord 4 had geen kans tegen Lex van Aalderen. Witte torens vielen de zwarte stelling binnen en er was geen houden aan. Ook Florin Omota moest zijn meerdere erkennen op bord 6 tegen Patrick v.d. Oord. Achteraf zei Florin dat hij nog moest wennen vanwege promotie van derde naar tweede klasse. Deze klasse is beduidend sterker, maar Florin had een gelijke rating t.o.v. zijn tegenstander. Dus een mooi compliment van de Spaarne speler naar zijn opponent dat deze sterker speelde en verdient het volle punt binnen haalde. Wel dus een derde nul!

Zijn er dan geen lichtpuntjes? Jawel! Joost Jansen, met zwart nota bene, presteerde het om voor de negende keer op rij zijn externe partij te winnen! Tegen Bart de Valk heeft hij ervoor moeten werken, maar op bord 2 brak het licht door gezien de brede glimlacht van Joost. Een andere topper in de externe competitie was Pim Abbestee, die genoegen nam met remise in een wat minder eindspel, spelend op bord 7 tegen Jan van Dorsselaar. Achteraf zei Pim dat zijn tegenstander vroeger een 2000 rating had en aldus stapte Pim tevreden rond.

Op bord 8 leek Wim Hoffenaar, na eerst goed te hebben gestaan, regelrecht te gaan verliezen. Maar op prachtige wijze hield Wim tegenstander Bob Crezee op remise. Let wel: Koning + Toren (Wim) tegen Koning + Toren en twee verbonden vrijpionnen op de g- en h-lijn (Bob). Klasse!

En tenslotte het eindspel van onze eerste bordspeler Paul Ruber. Rustig spelbeeld waar Paul met wit een betere stelling met paard tegen loper lange tijd mocht hopen op winst. Maar tegenstander de Ruijter hield met 100 loperzetten de stand in evenwicht.

Eindresultaat HWP 5 vs. Spaarne 2: 5-3. Uiteindelijke een terechte overwinning voor HWP.

Volgende ronde … nieuwe kansen.

Na ruim twee jaar werden de houtjes met de bordnummers 7 en 8 weer gebruikt bij Het Spaarne. De verdiende promotie naar de tweede klasse betekende dat Het Spaarne 2 weer een achttal is en de eerste wedstrijd eindigde meteen in een verrassende overwinning.

Daar zag het lange tijd niet naar uit deze avond. Naast de nestor Ad Hendrikse troffen we bij Kennemer Combinatie 4 achter de borden louter spelers uit de vroegere jeugd van Het Spaarne en zij hebben de laatste jaren flinke progressie geboekt. Toch kwamen we goed uit de opening, slechts op bord 6 en 7 was na een uur spel het evenwicht enigszins verstoord. Florin (6) had een pionnetje of twee veroverd in een attractieve stelling tegen Fréderique Lacourt, Wim (7) daarentegen stond onder de druk van twee witte centrumpionnen op de vijfde rij van Yashin van Kesteren.

Toch vielen de eerste uitslagen al vroeg te noteren: Paul Ruber (1) en Edwyn Mesman besloten tot remise, terwijl Paul Mathot (3) plotseling werd overrompeld door een typische Jonathan de Kleuver-actie. Langzamerhand begon het idee post te vatten dat we tevreden moesten zijn met een niet al te grote nederlaag tegen een op papier veel sterkere tegenstander. Wim worstelde moedig door, maar zijn stelling werd steeds beroerder en op geen enkel bord leek er veel meer dan remise in te zitten. Joost (2), Paul Neering (5) en Pim (8) stonden weliswaar nog lang niet verloren, maar wel een pion achter, Fréderique ontwikkelde tegen Florin goed tegenspel en op bord 4 (Rob de Haan tegen Bart Feltman) werd nauwkeurig het evenwicht bewaard.

Tegen half elf werd op 4 inderdaad remise bereikt, won Florin toch en moest Wim de vlag strijken. 3-2 Achter, alles nog steeds onder controle van Kennemer Combinatie.

Toen brak een magisch halfuurtje aan. Captain Paul Neering en Ad Hendrikse speelden een meesterlijke partij op een veel te laag bord. Dan lijkt Ad met twee vrijpionnen door te breken, maar Paul toont alles onder controle te hebben en de partij krijgt de onvermijdelijke uitslag: remise. Terwijl de heren op de gang nog even stonden na te praten vonden in de speelzaal macabere gebeurtenissen plaats. Vlad Omota had tegen Joost een eindspel bereikt met beiden een loper op de zwarte velden, vier tegen drie pionnen en een iets actievere koning, hij had de remise dus al binnen en kon op zijn gemak (want Joost had natuurlijk weer veel meer tijd gebruikt) uitzoeken of er misschien nog meer in zat. Wat er precies mis ging was nauwelijks te volgen, maar in geen tijd verloor hij drie pionnen en … de partij: 3½-3½.

Tezelfdertijd was Pim de koning van Aldo Hennink aan het opjagen, schoot Aldo’s dame te hulp, die hij pardoes verloor. Het eindspel van dame tegen toren was glad gewonnen en dat kun je aan Pim wel over laten: 4½-3½, Het Spaarne 2 wint!!

De eerste punten beschouwen we nu nog maar als punten in de strijd voor handhaving, maar als dit mogelijk is tegen het sterkste team in de 2e klasse C, wat zit er dan nog meer in het vat? We gaan het zien, de eerstvolgende wedstrijd is dinsdag 1 november op de Zijlweg.

Zaterdag 17 september is de competitie van start gegaan voor de NHSB promotieklasse. Deze is dit jaar zwaarder dan voorgaande jaren, mede doordat er een aantal sterke teams zijn teruggezakt uit de KNSB competitie. Zoals Aartswoud, onze eerste tegenstander. Dus vooraf gezond respect en maar kijken of wij een potje zouden kunnen breken. Uiteraard, zoals al meerdere keren is voorgekomen vorig seizoen, kwam een deel van het team te laat. Mag de pret niet drukken en Aarstwoud was soepel en dus zijn we allemaal een kwartier later dan gebruikelijk begonnen.

Rustig de openingen afwachten, zodat er na twee uur wat tekening zou ontstaan voor mijn verslag, is mijn gebruikelijke werkwijze. Maar een aantal spelers gooiden meteen vuurwerk op het bord, dus waren er veel rondjes nodig om het geheel in de gaten te houden. Het helpt dan niet dat je zelf ook moet spelen. Onze vaste eerste teamspeler Fer Mesman was verhinderd en ik nam plaats aan het zesde bord. Gelukkig, in mijn partij, een relatief rustig spelbeeld zodat er tijd overbleef om enige indrukken over te houden van het begin van de match.

Op bord 3 en 5 kwamen Aad de Bruijn en Frans Arp niet goed uit de opening. Aad (wit) had een probleem met een zwart pionnetje op c3. Hoewel tijdens de partij een woest gevecht om het centrum woede, bleef dat pionnetje op c3 een doorn in het linkeroog van Aad. Zeker nadat er een hulppion zich nota bene nestelde op het veld b2. Er was uiteindelijk geen houden meer aan, met een nul als gevolg. Frans wist, met een dikke pion minder en mindere activiteit, toch een eindspel te bereiken met toren plus loper vs. toren en drie vrijpionnen. Zag er goed uit voor zwart speler Erik van Toren, maar Koning Frans gaf geen krimp en sleepte er een remise uit.

Inmiddels op bord 2 en 6 een puntendeling. De partij tussen Michael Lie en Leo Littel heb ik nauwelijks kunnen bekijken, maar gehoord dat het evenwicht niet werkelijk werd verstoord. Voor mijn eigen partij geldt hetzelfde. Optisch leek ik, na de opening, wat voordeel te hebben. Maar mijn tegenstander maakte van dat oordeel gehakt bij de analyse na de partij. Overeenkomst tussen Leo en mij was dat onze tegenstanders een veel hogere rating hadden. Hoewel, baas boven baas. Onze nieuwe man in het team heet Frank Taylor die door de captain (ikzelf) op bord 4 werd neergezet. Natuurlijk wist ik niet dat daar de hoogste (en dus sterkste speler van Aartswoud?) rating speler Wilko van der Gracht kwam te zitten. Frank, overgekomen van Kennemer Combinatie, rechte zijn rug en bewaakte in een evenwichtige partij de remise tendensen. De kleine 250 ratingpunten verschil waren niet terug te zien.

En dan op bord 7 ons supertalent Loek Veenendaal. Zwaar seizoen vorig jaar, zoekende naar de stijgende lijn. Maar op de zaterdagmiddag, daar te Hoogwoud, kwam de oude Loek (is 25 jaar) terug op zijn niveau. Onnavolgbaar switchte zijn dame van vleugel om vervolgens een gatenkaas te creëren van zwarten gaten. Mat zetten bleek een formaliteit en dus een vol punt voor Het Spaarne, met een tussenstand van 3-3. Op bord 1 een ware krachtmeting tussen onze Colleen Otten en Marc Helder. Lange tijd een licht voordeel voor onze speelster. Een vroeg toreneindspel met een remise aanbod van zwart werd weggewuifd vanwege de actieve koning van wit. Maar het was niet genoeg. Na 5 uur spelen werd toch tot remise besloten waardoor er nog één partij bezig was en wat voor een partij.

De tussenstand was nu 3½-3½, met op bord 8 inmiddels van alles gebeurd wat schaken zo leuk kan maken. Pionoffers, wisselende kansen, vreemde materiaal verhoudingen (dame + toren vs. toren, loperpaar + paard), vrijpion (a pionnetje van Donner), remise aanbod dat moest worden geweigerd en met gevolg een zet te doen die niet goed is, grote tijdnood tot 2x toe, grote groep mensen eromheen die de beste stuurlui aan wal zijn en fluisteren wie er nu gewonnen staat dan wel remise. Alles overziende leek onze man aan het langste eind te trekken, zag een belangrijke zet (toren b7) over het hoofd, hield gelukkig nog een remise eindspel over en toen was daar plots, mat in één, midden op het bord. Schaken is een vreselijk spel voor bord 8 spelers met zwart.