De messen waren geslepen om de tegenstanders met de vork te verorberen.

De kersverse non-playing captain Paul Neering gaf vooraf een inspirerende toespraak waardoor onze mannen super geconcentreerd achter het bord plaats namen.

Op bord 1 natuurlijk Paul Ruber (2014), die het op moest nemen tegen Arie Spaargaren (1657). Na een half uur had Paul een dikke pion voorsprong en speelde de partij rustig, beheerst en via gezond positiespel uit. Punt voor ’t Spaarne.

Op bord 2 onze man uit Deventer, Joost Jansen (1755), die niet van zo ver gereden komt voor een half punt. Dus vol erin tegen dhr. Gerard Verlaan (1541), die zijn witte stukken keurig volgens de regels van “hoe een gezonde stelling moet worden opgesteld” de zwarte storm in toom moest houden. Joost kwam niet echt lekker tot ontwikkeling en had kleine problemen in het centrum waarin wit de eerste keuze had. Toen Joost een tijdelijke (?!) ongedekte toren in stelling trachten te brengen liet de tegenstander het centrum ontploffen, waardoor Joost na een uur denken een afwikkeling moest toestaan die weinig perspectief bood. Punt voor Aalsmeer.

Op bord 3 Paul Mathot (1644), die als tegenstander Hans Pot (1567) tegenover zich had. Over deze partij kan ik kort zijn. Paul speelde met verve, rokeerde lang en toen zijn tegenstander te passief speelde kwam g2-g4 in de stelling. Wit blaast de zwarte koningsstelling op, al had Paul hier nog wel zo’n 45 zetten voor nodig. Dus met geduld, maar uiteindelijk wel een punt voor ’t Spaarne.

Ook over bord 4 valt niet veel te vertellen. Wim Hoffenaar (1517) moest het opnemen tegen Gerrit Harting (1545), maar gaf een vol stuk vlak na de opening, waardoor Wim de hele partij tegen een onmogelijke achterstand aankeek. Het liep af zoals je het verwacht, een nul. Waarna een getergde Wim mij mededeelde dat de volgende tegenstander in de externe competitie beter niet tegen hem moet spelen: “gehakt maak ik ervan.”

En dan de partij op bord 5, Pim Abbestee (1516) tegen Arie van Dam (1528). Lange tijd was er een evenwicht, totdat Pim een vork toeliet. De kwaliteit bleek de doorslag te geven. Een wanhoopsoffer van Pim zorgde ervoor dat er nu een volle toren verschil op het bord stond. Waarop Pim de legendarische woorden “hij bekijkt het maar” uitsprak en vervolgens tot 24:00 uur het zich liet bewijzen. Het bewijs kwam er, met wederom een nul voor het ’t Spaarne.

Op bord 6 onze invaller Robert Balm (1485). Hij verkreeg een prachtige stelling met wit tegen dhr. Clemens Koster (1515), waardoor ik het punt zelf al begon te tellen. Maar toen Robert een vol stuk moest inleveren na een vreselijke blunder, tjsaa, is daarmee het eigenlijke verhaal al verteld. Robert speelde nog twee uur door, maar zonder resultaat en dus nog een nul erbij voor ’t Spaarne.

Conclusie: We waren scherp, gemotiveerd, gedreven en tot onze tanden toe gewapend maar we hebben wel terecht verloren. Met als eindstand: 4-2.

Natuurlijk gaan we ons beraden en komen we terug. Al dan niet na het doen van een hoogtestage voor de rode bloedlichaampjes, want onze volgende tegenstander moet het weten. We zijn er (weer) klaar voor.

Op het eerste bord kwam Aad de Bruijn al snel in het voordeel. Alle tegenstand die Van Dongen daarna nog bood, hielp hem niets. Al om kwart voor vier was het eerste volle punt voor Het Spaarne binnen. Daarmee was de stand gelijk gemaakt, want Leo Littel op het tweede bord was tegen de sterke invaller Willem Moene een half uur eerder door de pomp gegaan. En zelf had ik mij intussen tevreden gesteld met een remise. De opening zag er heel goed voor mij uit, maar ik wist het voordeel niet vast te houden, Peter Alberts kon egaliseren en Frans raadde mij niet af om het aanbod van een gelijkspel aan te nemen. Ik had inmiddels gezien dat mijn medespelers goed spel hadden.

Paul Neering op bord 8, tegen Anneke Schol, veroverde een pion; Sander Schilthuizen (op bord 4) mocht een kwaliteit incasseren; Loek Veenendaal (bord 5) had een veelbelovend initiatief op de damevleugel, terwijl Fer Mesman (bord 6) en Frans Arp (bord 3) zeker niet minder stonden.

Ruim een half uur later stelde ook Paul zich tevreden met remise. Anneke had een tegenaanval ontwikkeld in het toreneindspel, via de h-lijn. Paul had zijn toren op c3 geïnstalleerd. Beiden konden pionnen gaan eten, maar begroeven liever de strijdbijl. Of dat terecht was, zal analyse moeten uitwijzen. Hoe dan ook: nog steeds was de stand gelijk: 2-2.

Met doelbewust “klassiek” manoevreren kon Loek de vijandelijke stelling via de c-lijn en daarna via de zevende rij binnendringen en de tegenstander (Erik Breedveld) tenslotte (na nog geen vier uur spelen) voor ondekbaar mat plaatsen.

Twintig minuten later breidde Frans de voorsprong uit naar 4-2. Hij had in eerste instantie materieel voordeel bereikt, maar gaf dit op om een voordelig toreneindspel in te gaan. De zwarte koning was teruggedrongen en de witte marcheerde binnen. Toen een vrijpion zwart een toren zou gaan kosten zag André Breedveld in dat eigen vrijpionnen niet tegen de witte toren zouden zijn opgewassen en dus capituleerde hij.

En nog eens tien minuten later blunderde Jan Schol, de tegenstander van Fer, vreselijk. Om groot materieel nadeel af te wenden liet hij mat in één zet toe! Toen stond het dus 5-2.

Niemand twijfelde eraan dat Sander (zwart) ook ging winnen. Het eindspel van ieder drie pionnen, een paard en een loper voor Alex Koelewijn en een toren en loper voor Sander, bleek echter toch lastig. Wit forceerde een vrijpion op de h-lijn en wist zodanig grote dreigingen te scheppen (zelfs een matdreiging) dat Sander tenslotte genoodzaakt was om de kwaliteit terug te geven. Het werd daarna nog spannend, omdat Sander (teleurgesteld?) zelfs nog met alleen een loper moest optornen tegen pion en paard. Gelukkig wist hij – het was inmiddels zes uur – alsnog remise te maken.

De eindstand (5½-2½) voor Het Spaarne was een onverwacht goed resultaat. De ambitie om ons in deze klasse te handhaven lijkt onmiddellijk heel goed haalbaar.

Helaas bleek Yehuda Pelter op het laatste moment door ziekte verhinderd, zodat teamleider Arp mij een paar uur voor de wedstrijd moest vragen in te vallen. Ik vond de sterke en heel snel spelende Dave Looijer tegenover me en ik bleek nog altijd niet gewend aan het gewijzigde speeltempo, zodat ik al rond de twintigste zet in lichte tijdnood verkeerde. Te snel ruilde ik toen enkele lichte stukken en de dames, waarna ik in een slecht eindspel verzeilde. Dat was niet te houden, ik werd klem gezet en met een aardige combinatie maakte Dave het uit.

Daarvoor en naast mij had Frans Arp echter met een gemeen gambietje ons team al op voorsprong gebracht en Fer Mesman voegde er nog een vol punt aan toe. Zo kwamen we dus al vrij snel op 2-1. De stellingen van Leo, Loek en Paul zagen er halverwege de wedstijd ook heel goed uit. Loek speelde tegen het zusje van Dave, Cheryl, die weliswaar nog geen hoge rating heeft, maar intussen al wel drie keer in dit team had gewonnen! Maar al snel kwam aan het licht dat zij nog niet alle geheimen van het Siciliaans heeft doorgrond. Ze verloor enkele pionnen, werd door de secuur spelende Loek steeds verder teruggedrongen en moest haar eerste nul incasseren.

Aan het eerste bord tornde Aad de Bruijn met zwart op tegen Martijn de Roode. Hij wist een goed gedekte zwarte pion op g3 te brengen zodat de witte koning op g1 steeds op zijn tellen moest passen. Toch had wit duidelijk voordeel met zijn binnengedrongen torens op de zesde en zevende lijn. Ze ruimden de pionnen op rond de (lang gerokeerde) zwarte koning en Aad moest heel precies spelen om niet meteen te worden matgezet. In het viertoreneindspel dat was ontstaan kon vervolgens de witte koning op mars naar de nog lang uitblijvende overwinning.

Dat kon de pret al niet meer drukken. Want Leo en Loek verzilverden vlot hun intussen behaalde materiële voordeel, en ook Sander wist met zwart zijn tegenstander tot overgave te dwingen. Hoe dat ging moet hij mij nog eens uitleggen, ik had er aanvankelijk niet zoveel fiducie in.

Tenslotte Paul, die zelf meende (misschien terecht) op voordeel te staan tegen Wim Gravemaker. Paul had (met wit spelend) de kwaliteit veroverd, maar dat was misschien een Pyrrhus-geschenk van zijn tegenstander. Met zijn opgerukte pionnen en actieve loper had Wim zoveel spel, dat Paul de kwaliteit weer prijs gaf. In het toreneindspel dat toen ontstond was de zwarte koning eerder in het centrum dan de witte en bleken de witte pionnen heel zwak. Wim kon vrij gemakkelijk een punt voor Santpoort tegenscoren.

De totaalindruk blijft echter heel positief: een mooie 5-3 zege. En we gaan door!

Voordat we met schaken begonnen, werd Lex Jongsma herdacht met een minuut stilte. Hij overleed de afgelopen week. Iedere schaker kende hem, van zijn geschriften en vaker nog van zijn commentaren bij het Hoogovens-, Corus, resp. Tatatoernooi. Ik kende hem ook nog uit zijn jeugdjaren, toen hij in de Amsterdamse Schoolschaakbond voor het Gereformeerd Gymnasium uitkwam en vrijwel iedereen de baas was.

In het speellokaal waren verder drie teams van de Kennemer Combinatie actief. Het eerste liet (in afwezigheid van de grootmeesters) een lelijke steek vallen, door gelijk te spelen tegen Purmerend. Het tweede en derde verloren beide, en “hielden dus (net als Het Spaarne) de nul vast” (deze metafoor ontleen ik aan het verslag op de site van KC over de nederlaag van het tweede team).

Paul Neering, die het in onze interne competitie ook niet gemakkelijk heeft, kwam aan het zesde bord, met wit, al snel in de problemen. Op f2 werd een paard geofferd (zwart dit keer!) en de keus was mat of dameverlies. Paul koos voor het eerste en maakte zo na een klein uur al een eind aan zijn lijden en aan de partij.

Op het tweede bord zag het er beter uit: Leo Littel drong zwart ver terug en leek op weg naar de overwinning. Misschien zag ik dit verkeerd, in ieder geval kwam er niet meer dan remise uit, wat toch een mooie prestatie was, want Jan Brink heeft bijna 200 elopunten meer.

Ook Yehuda Pelter bouwde met wit spelend een goede stelling op en hij wist die tegen zijn sterke tegenstander ook werkelijk tot winst te voeren.

De speculaas was voor ons toen helemaal op. Aad de Bruijn moest proberen Chris de Saegher (ruim 2200 elo!) tegen te houden, maar werd eenvoudig opzij gezet. Frans Arp, op het derde bord, behandelde de Alapin die zijn tegenstander hem voorzette niet op zijn sterkst, verloor (of offerde?) een pion, probeerde wanhopig om aanval te krijgen, riskeerde uiteindelijk te veel en werd in de zak gestopt.

In mijn lijfopening verloor ik op zet 14 even de concentratie, hetgeen mij een cruciale pion kostte. Daarna kon ik alleen maar spartelen en laat in de middag draafde wit met het volle punt naar Zaandam.

Op de twee laagste borden had HWP twee invallers geplaatst, die echter toch altijd nog 100, resp. 200 elo-punten meer hadden in te brengen dan Fer Mesman en Loek Veenendaal. Onze mensen konden lang tegenstand bieden, maar moesten tenslotte toch de bittere pil van het verlies slikken.

Maar het nieuwe jaar biedt nieuwe kansen. Als we nu bij de goede voornemens voor 2014 ook eens een degelijke voorbereiding op de nog te spelen wedstrijden doen, en meer alertheid en serieuze aandacht tijdens de partij, dan kunnen betere resultaten toch niet uitblijven? Op 4 januari mogen we het in Purmerend al laten zien!