Vorige week werd de laatste NHSB-competitiewedstrijd van het seizoen gespeeld. Het was een jaar waarin alle drie Het Spaarne-teams prima resultaten hebben neergezet. Het Spaarne N1 sloot op 27 maart af met een 4-2 overwinning op WSC De Pion en eindigde daarmee op de 3e plaats in klasse 1B. Klasse 2C telde slechts 7 teams en Het Spaarne N2 was daardoor vrij in de laatste ronde, maar nadat de uitslagen van die ronde verwerkt waren bleken we ook daar de derde plaats te hebben behaald.

Het Spaarne N3 stond twee wedstrijden voor het einde nog laatste in klasse 3D, maar in de laatste twee wedstrijden, allebei thuis, werden nog vier matchpunten behaald, zodat we uiteindelijk op de vierde plaats zijn beland.

De wedstrijd vorige week tegen Chess Society was weer eens typisch voor veel wedstrijden in deze klasse, het kon alle kanten opgaan. Halverwege de avond had ik er een hard hoofd in. Wim was te kwistig met zijn materiaal geweest en verloor daarna kansloos, de partij van Frank was in een bloedeloze remise geëindigd en eigenlijk telde ik ook voor Robert alvast een nul. Nou ja, Piet Hein, Sybe en Peter speelden nog en konden alle drie winnen, maar dan moest alles wel meezitten.

Tot ieders verbazing lukte het Robert echter weer eens om uit een toreneindspel met drie pionnen minder toch nog een halfje te peuren, dat was een niet geringe meevaller. Peter wist in een complexe stelling de winst binnen te halen en Piet Hein moest genoegen nemen met remise. Dat was 2½-2½. Als laatste was Sybe nog bezig en hij bracht gedecideerd het winnende punt binnen.

Omdat ik zelf een interne partij speelde heb ik te weinig gezien om al te inhoudelijke opmerkingen te maken over het verloop van de partijen, maar wat ik wel nog zag was dat de partij van Peter verreweg het spectaculairst was. Gelukkig heeft hij de partij na afloop voor mij nog even leesbaar en correct uitgeschreven, zodat we hem hier kunnen laten zien.

We zien dat zwart na 12. Pxe5 (?) de juiste voortzetting (Pxg3) kiest. Met 15. d4 en 16. e5 heeft wit daarna zeer agressief tegenspel en na het afruilen van de dames op d2 mogelijk alsnog een gelijkwaardige stelling. Kort rokeren door zwart biedt onvoldoende activiteit en de opgerukte pion van wit op e6 wordt een serieus probleem. Wits stukken werken goed samen, maar met zetten als 27. Lh5+ en 28. Te1 verliest wit zijn grip op de stelling. Als zwart na enkele schermutselingen dan toch eindelijk de pion op e6 terug wint, dan staat hij weer gewoon gewonnen met een kwaliteit voor. Een klusje nog wel, maar een blunder van wit beëindigt de partij versneld. Attractief gespeeld van beide spelers, dat zeker!

Vorige week dinsdag waren we op bezoek bij Santpoort. Dat was, voor mij althans, alweer een tijdje geleden. De locatie is nog steeds het Polderhuis in Velserbroek, maar ze spelen intussen wel in een andere zaal. In de oude speelzaal wordt tegenwoordig aan trampolinespringen gedaan. “Wij zijn niet zulke hoogvliegers”, merkte een bescheiden Santpoortse schaker op.

Het was een leuk weerzien, met veel nieuwe gezichten, maar ook een hoop oude bekenden uit de tijd dat Santpoort qua deelnemers nog een van de hofleveranciers van het Kennemer Open was.

Hoogvliegers of niet, koploper zijn ze wel in de 3e klasse D en voor ons team was de wedstrijd dan ook een hele uitdaging. “Drie” is trouwens wel het toverwoord in deze klasse met de derde teams van bijna alle clubs uit de regio (De Uil, Hoofddorp, De Vennep, Chess Society, Santpoort en wij), vooruit het vierde team van HWP en het enige team van Kijk Uit. En dan eindigen veel wedstrijden ook nog in 3-3.

Dat was ook het eindresultaat van deze wedstrijd, maar voor het zover kwam is er op alle zes borden hard gestreden om de punten. Sybe en Pim speelden taaie partijen, die pas ver in het derde wedstrijduur eindigden met nog maar weinig materiaal op de borden: terechte remises. Frank zag al vroeg in de partij een paardvorkje over het hoofd (wat hem een kwaliteit kostte), toonde daarna veel veerkracht, maar nadat zijn tegenstander een afruil van bijna alle stukken kon forceren resteerde een eindspel van toren (en wat pionnen) tegen paard (en steeds minder pionnen) dat helaas verloren ging. Wim was er voor het eerst weer bij, speelde een gedurfde partij (loperoffer op h2!) en bood op een tactisch en psychologisch juist moment remise aan. Robert speelde zeer aanvallend en effectief, had een groot overwicht, maar miste net de finishing touch om de winst binnen te halen. Ook in het late eindspel speelde hij nog vol op de winst, toen dat waarschijnlijk niet meer zo verstandig was. Gelukkig was zijn tegenstander al lang blij dat hij het overleefd had: remise werd overeengekomen.

De ster van de avond aan onze kant was Piet Hein Koning. Op bord 1 speelde hij in volle focus en profiteerde van elke zwakte in de stelling van zijn opponent. Die had uiteindelijk zo veel bedenktijd nodig, dat hij het ineenstorten van zijn stelling niet meer kon voorkomen. Een prachtige overwinning!

Santpoort N3 – Het Spaarne N3

Bord 1 Gligor Jancev (1710) – Piet Hein Koning (1825) 0 – 1

Bord 2 Fen Huitema () – Sybe Terwee (1737) ½ – ½

Bord 3 Matthias van der Ende (1657) – Pim Abbestee (1746) ½ – ½

Bord 4 Björn Kuijpers () – Frank Otten (1656) 1 – 0

Bord 5 Michel van Roijen () – Robert Balm (1654) ½ – ½

Bord 6 Steven de Froe (1584) – Wim Hoffenaar (1656) ½ – ½